Prowadzona po II wojnie światowej polityka scalenia gospodarczego i politycznego krajów kapitalistycznych Europy; polega na podejmowaniu prób tworzenia takich form więzi ekonomicznych między państwami kapitalistycznymi, z którymi łączą one nadzieje na większą skuteczność swej polityki anty kryzysowej, na wzmocnienie pozycji burżuazji poszczególnych krajów oraz na stworzenie najbardziej dogodnych warunków gospodarczych i politycznych dla konsolidacji wysiłków zbrojeniowych i integracji militarnej. Próby osiągnięcia jedności gospodarczej Europy sięgają okresu H wojny światowej: układów z Bretton Woods i porozumienia gospodarczego między Holandią i Belgią (1943), zakończonego po wojnie podpisaniem układu o unii celnej pod nazwą Beneluxu (po włączeniu Luksemburga). Po zakończeniu II wojny światowej czynnikiem integracyjnym był plan Marshalla, który przyczynił się do powstania w 1948 Organizacji Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (OECE), z udziałem 17 krajów Europy zachodniej, korzystających z pomocy amerykańskiej. Militarnym i politycznym odpowiednikiem tej organizacji stała się, niebawem tzw. Wspólnota Atlantycka (NATO), co ostatecznie ujawniło imperialistyczny charakter dążeń do scalenia gospodarczego Europy zachodniej.
Kiedy witryna zostanie zaktualizowana?
Możliwość dodawania komentarzy nie jest dostępna.